Mesec dana Beograda u Prištini završeno nastupom Ane Ćurčin i njenog benda

Kako stoje stvari, iz prve ruke

Autor: I. Matijević, Danas ... 18. septembar 2015.

- Baš kao što bi to trebalo da izgleda i zvuči u bilo kom beogradskom klubu ili klubu u nekom drugom gradu u Srbiji ili regionu, izgledao je i zvučao koncert Ane Ćurčin i njenog benda čijim je nastupom završena manifestacija Mesec dana Beograda u Prištini. Organizovana od Helsinškog odbora za ljudska prava u Srbiji, ona je zapravo bila uzvratna poseta prištinskim umetnicima koji su junu pohodili Beograd u okviru sličnoimene manifestacije - Meces dana Prištine u Beogradu.

Nakon filmskih projekcija, izložbi (ponekad čak i provokativnih poput one sa izloženom slikom Miće Stajčića - parafrazom čuvene "Kosovke devojke" (pre)obučene u albansku narodnu nošnju), drugih koncerata, jednog ozbiljnog panela posvećenog istoriji Jugoslavije i istoriju Kosova u okviru nje, sve se završilo, kako rekosmo, tiho, lagano, uz zvuke fine muzike Ane i njenog benda. Daleko drugačije od političke buke i besa najčešće svojstvene ovoj temi (odnosima Prištine i Beograda) pa i gotovo svim drugim. Upravo to je najjači utisak - da ništa u muziciranju jednog benda iz Beograda u prištinskom klubu Megaherc nije bilo nesvakidašnje i neobično. Ljudi malo ćaskaju, malo slušaju, aplauzima pozdravljaju završetak svake pesme. Anin glas kakav samo može biti, pesme koje je svrstavaju u jednog od najboljih mladih kantautora sa ovih prostora, najava poneke sa albuma koji bi trebalo da izađe ove jeseni.

Oni koji su svojim načinima i ranije čuli Anu i njen bend potvrdili su sopstvena očekivanja, oni koji su po prvi put čuli njihovo muziciranje otkrili su nešto novo. Bili su zadovoljni, kao i Ana i ostatak grupe - koncertom, atmosferom, prijemom u Prištini. Posetilaca nije bilo previše, tek koliko da se ne prepuni jedan omanji klub, greška je možda bila i u promociji koncerta - niko nije očekivao njegov početak i kraj u neko "normalno" vreme, naime, i ovde, kao i u Beogradu zbivanja počinju u sitnije sate. Sve u svemu, jedno obično, lepo veče, obavijeno najboljom balkanskom Amerikanom, kako govore o Aninoj muzici. A neupućeni nek poslušaju, ovde nikakve veze sa odnosima Prištine i Beograda nema Amerika, to su Priština i Beograd u svom sopstvenom, intimnom, odabranom i željenom susretu, onako kako bi uvek trebalo da bude.