07 januar je 1992. Velika naslovna stranica u političkom magazinu Epoha, magazinu kojeg izdaje Socijalitička partija Srbije (SPS), koju je osnovao Slobodan Milošević sa svojim pristašama u julu 1990. godine. Autor teksta o “Jugoslavija treći put” je Ivica Dačić, mladi i talentirani član SPS-a kojeg od milja ponekad zovu Mali Sloba. Njegov poduži tekst objašnjava zašto i na čiju inicijativu je sazvana konferencija za Treću Jugoslavija koja je održana 03. januara 1992. I zašto je propala. Dačić objašnjava da usprkos velikom broju političkih partija i udruženja uspjeh je da osim srpskih - nije bilo odaziva političkih partija iz BiH.

Jer po zamisli političkih arhitekata iz Beograda predvođenim javno Brankom Kostićem, tadašnjim predsjednikom krnjeg Predsjedništva SFRJ, kojim je iz sjene upravljao de facto lider svih Srba (i Crnogoraca) Slobodan Milošević, ta planirana Treća Jugoslavija je trebala uključiti Srbiju, Crnu Goru, Makedoniju i cijelu BiH i dijelove Hrvatske koji su hrvatski Srbi držali pod kontrolom i koju su prozvali Republika Srpska Krajina – RSK.

Na Sloveniju se u Beogradu još od ljeta 1991. nije više računalo, a problem s BiH je to što Alija Izetbegović koji ne želi ostati u bilo kakvoj Jugoslaviji bez Hrvatske. Za ilustraciju uz Dačićev tekst o proposti plana za Treću Jugoslaviji je objavljena karta Jugoslavije u kojoj su svijetlo plavom označene sve “srpske opštine” u Hrvatskoj i BiH. Svijetlo plavi teritorij u Hrvatskoj su označavali granice srpske kvazi-državu RSK. Svijetlo plavi BiH su odražavale rezultate referenduma iz novembra 1991. godine kada su samo Srbi iz BiH bili pozvani od strane Karadžićevog SDS-a da se na referendum izjasnu o tome da li žele ostati u Jugoslaviji.

Velika većina je glasala za ostanak u Jugoslaviji. Ovaj referendum bosanskih Srba kao legitimitet srpskog otpora i ova karta s granicama opština su upotrebljeni kao argument protiv rezultata referendumu za nezavisnost BiH koji je održan gotovo dva mjeseca kasnije, 29. februara te iste 1992. Na tom referendumu su Bošnjaci, Hrvati i Srbi – koji su ignorirali poziv na bojkot ovog referenduma od strane SDS-a – glasali za nezavisnost BiH.

Ovaj autorski rad Dačića i ova karta sa srpskim opštinama u BiH bi ostali zaboravljeni da nije bio je upotrijebljen kao jedan od mnogih dokaza o političkom planu s predumišljajem koji je pokazao zašto i koje teritorije Srbija želi zauzeti, na suđenju Slobodanu Miloševiću u Hagu. Da nisu prethodili ratu u Bosni, ovaj članak, kao i referendum iz novembra 1991. bi bili davno zaboravljeni.

Ovako su oni pokazali da se rat u BiH nije dogodio slučajno i da je srpska strana imala jasno razrađene planove o teritorijima koje želi staviti pod svoju kontrolu. I poslije ‘uspjeha’ u Hrvatskoj gdje je za nekoliko mjeseci rata uspostavljanja RSK, s čijeg teritorija su ubijeni ili protjerani gotovo svi ne-Srbi, isti proces etničkog odvajanja i etničke homogenizacije srpskih teritorija započinje u BiH.

Na suđenju Miloševiću Tužilaštvo je rekonsturiralo faze političkog planiranja i kriminalne namjere srpskog vrha po kojem se prati uloga Miloševića i drugih politički i vojnih izvođača radova Srpskog državnog projekta kojim su se krojile zapadne granice post jugoslavenske srpske države. Koliko je uloga Beograda bila ključna govori recimo i stavaranje Saveznne republike Jugoslavije, federacije koju su činile Srbija i Crna Gora. Ova federacije je osnovana 27. aprila 1992. godine, samo tri tjedna nakon što je BiH postala nezavisna država i početka rata koji su Srbi počeli u procesu osvajanja teritorija za uspostavljane Republike Srpske.

U ustavu SRJ se ostavlja okvir za mogućnost budućeg ujedinjenje svih srpskih teritorija. I ako se ne artikulira točno koji su to teritoriji – jasno je da taj Ustav za pripajanje RSK i RS ovoj novoj Jugoslaviji!