|
Vlada stvorena u Manastiru Ostrog od petka, 4. februara, je
prošlost. U danima i sedmicama koje slijede tek će se sagledavati
razmjere posljedica namjesničke, u osnovi kvislinške, politike
,,promjena“ inaugurisane nakon 30. avgusta 2020. godine - kao
politički proizvod kleronacionalističke kontrarevolucije započete
litijama Crkve Srbije još krajem 2019. godine.
Sad već premijer u ,,tehničkom mandatu“ Zdravko Krivokapić bio je
ponizno iskren kada je rekao da je ispunio Amfilohijev amanet. Nema
mjesta podrugljivosti, učenik je slijedio učitelja, koliko je znao i
umio - ključni zadatak da se obezliči moderna Crna Gora i pretvori u
predgrađe ,,srpskog sveta“ rađen je temeljno, iz dana u dan, iz
mjeseca u mjesec. I tako skoro godinu i po.
Za četrnaest mjeseci, sve pod maskom ,,ispravljanja nepravde“ prema
Crkvi Srbije, nova vlada i nova vlast udarnički su razgrađivali
temeljne vrijednosti crnogorskog društva. Unutar institucija i
vaninstitucionalno, uz pomoć Beograda i samostalno, plaćenički i
dobrovoljački...
Novi ljudi, koje je nova vlast instalirala u državnim institucijama
i preduzećima, imali su samo jedan zadatak – da ekonomski razore
Crnu Goru, politički sistem pretvore u farsu, a društveni sistem
podrede strategijskim političkim interesima sa strane.
I sve je to izvođeno uz prećutno odobravanje zapadnih ambasada. Nije
to bilo sljepilo Zapada, već ,,puštanje niz vodu“ Đukanovićeve
vlasti da bi došla nova, ,,demokratska“. A sve to uz svakodnevne
javne proglase, od ambasadorki Rajnke i Medoks do ambasadora Vebera,
da su promjene dobrodošle. Uz glorifikovanje ,,mirne smjene vlasti“
- važni zapadnjaci su suštinski prećutkivali realnost i tako
indirektno podržavali ideju koja na ovim prostorima vlada još od
vremena Načertanija, od doba žrtvovanja slobodarske Crne Gore 1918.
godine; od Memoranduma SANU koji je doveo do krvavog raspada SFRJ,
sve do današnjeg projekta ,,srpskog sveta“. Ukratko - Crna Gora
treba da bude obezličena i o(p)stane samo kao geografska odrednica.
Nešto bolje nego 1918.
I dok su zapadnjaci kvarno prećutkivali, ovđe su maske na tlo bačili
i dojučerašnji suverenisti. Valja se osvrnuti i sagledati kako su
,,kritički mediji“, poput koncerna ,,Vijesti“, ali i predstavnici
brojnih nevladinih organizacija, bili otvorena, glasna platforma i
posluga kontrarevolucionarnog litijaškog pokreta. Kako su
targetirali sve one koji su dizali glavu i ukazivali na propadanje
Crne Gore; kako su crnogorsku mladost, koja se bunila protiv
kleronacionalizma nazivali ,,milogrocima“, ,,sendvičarima“
„pećinskim Crnogorcima“, „komitama“, a istinski kredibilne medije
etiketirali kao ,,plaćenike bivšeg režima“. U objavama nekadašnjih
suverenista, u Crnoj Gori je od avgusta poteklo med i mlijeko. I
krenulo se u pomirenje.
Koji dan nakon onog mitinga u Podgorici, one ,,crvene bune“ protiv
isijavanja zla šovinizma nakon 30. avgusta, jedan od osnivača
,,Vijesti“ i jedan od ,,otaca“ Ure Miodrag Perović, slavodobitno je,
kao nekadašnji suverenista, pokušao da objasni ,,zaluđenoj
crnogorskoj mladosti“ da su na izborima u stvari - ,,poražene i
četnička i partizanska Crna Gora“ i da će vlast bez Mila Đukanovića
i 'Prve familije' biti inkluzivna“. Tako je, besprizorno a vrlo
ciljano, sveo u istu ravan, bez stida i obraza, njemački gvozeni
krst koljača Pavla Đurišića i onu krvavu macu popa Mace Vukojičića
sa onim legendarnim osmijehom narodnog heroja Ljuba Čupića kojeg su
strijeljali u Nikšiću ili ona dva sjajna crna oka crnogorske
antifašističke heroine Vukice Mitrović, strijeljane na Banjici.
Negdje tih dana, kada je nastala ova Perovićeva podmukla paškvila,
na asfaltu ulica crnogorskih gradova, po kućama u Pljevljima,
osvanuli su zli grafiti svetosavskog milosrđa: ,,Turci, mrš iz Crne
Gore“, ,,Nož, žica Srebrenica“... I danas stoje spomenici ove
,,inkluzivne vlasti“, kao što je onaj grafit ,, general Ratko
Mladić“ ostao kao zadužbina vlasti koja je, je li, porazila
partizansku i četničku Crnu Goru.
Ovaj ogledni primjer primitivne manipulacije pokazuje, bolje od
ičega, ko je i sve i kako, svjesno ili nesvjesno, plaćenički ili kao
dobrovoljac, vukao Crnu Goru na dno. I da je ono zapišavanje
spomenika Ljuba Čupića bio samo nastavak priče o ,,inkluziji“, samo
u izvedbi četnika. Ne treba zaboraviti, osim nedjela Vlade i one
koji su im davali vjetar u leđa na poganom poslu.
Od petka 4. februara, pojavio se tračak nade da će se Crna Gora
ponovo vratiti, ne partijama stare vlasti, ne ispraznim mantrama o
pomirenju, ne nekim novim neprirodnim političkim koalicijama, već na
put ka budućnosti građanskog društva.
I možda djeluje kao neostvarljiva želja, ali valja pokušati da se
ide putem sabiranja građanskih vrijednosti. Do sada zanemareni
glasovi građanskih aktivista, pokazuju put u budućnost partijama,
koje moraju pogledati unazad i sagledati greške iz prošlosti ako
Crna Gora želi obnavljati vlastito društvo. Prosvjetiteljski
građanski pokret umjesto partijskog elitizma.
U danima koji slijede Pobjeda će kroz istraživačke tekstove pokušati
da čitaocima pruži uvid kako je uništavan politički, ekonomski i
društveni sistem u Crnoj Gori.
Dio inventara razaranja Crne Gore predstavljamo kroz ovaj kroki
pregled.
U RALJAMA ,,SRPSKOG SVETA
Još jula 2020. godine Pobjeda je analitički pisala o sprovođenju
projekta ,,srpskog sveta“, istražujući kako je oformljena
međunarodna infrastruktura za podršku prosrpskim partijama uoči
izbora u Crnoj Gori.
Brojni analitički tekstovi novinara našeg lista pokazali su da je
mreža aktivirana preko zvaničnog Beograda, centara Crkve Srbije u
SAD i Evropi, te velikog broja raznorodnih srpskih organizacija u
Crnoj Gori i lobističkih grupa u inostranstvu.
Neposredni cilj je tada, tokom litija, bila destabilizacija i
svrgavanje crnogorske vlasti koja ,,diskriminiše Srbe u Crnoj Gori“
i pokušava da ,,zatre Mitropoliju crnogorsko-primorsku Srpske
pravoslavne crkve“, kako se to poručivalo sa brojnih srpskih adresa,
od vrha vlasti u Beogradu, čelnika Crkve Srbije, sve do brojnih
srpskih paradržavnih organizacija i udruženja.
Pobjeda je tada otkrila da je u jeku epidemije korone Vlada
premijerke Ane Brnabić društvima i udruženjima Srba u Crnoj Gori
darovala jednokratnu pomoć od 1,64 miliona eura ,,radi realizacije
projekata i podrške u radu“. Bio je to samo nastavak ulaganja
Beograda u srpske patriote u Crnoj Gori: za kupovinu i opremanje
prostora ,,Srpske kuće“ u Podgorici Aleksandar Vučić je iz državnog
budžeta izdvojio 3,4 miliona eura. Za manje od dvije godine zvanični
Beograd je ,,upumpao“ čak pet miliona eura u srpsku političku opciju
u Crnoj Gori.
Bilo je to samo provođenje strategije koja je davno osmišljena. Još
tokom izborne kampanje 2016. godine Beograd je upumpavao silne novce
u srpske partije i ekstremističke grupe u okrilju Crkve Srbije.
Znanične procjene specijalnog državnog tužioca Milivoja Katnića,
tokom suđenja za pokušaj terorizma, govorile su da je, na razne
načine, u Crnu Goru tokom 2016. godine ,,za srpsku stvar“ unešeno
oko 15 miliona eura.
Nakon propasti puča iz 2016. godine, strategija je promijenjena.
Tokom litijaškog pokreta novac je pristizao kroz najmoćniju srpsku
(ne)vladinu organizaciju – Crkvu Srbije. Tako se sredinom 2020.
godine u Libertvilu kod Čikaga, koji pripada Eparhiji
novogračaničkoj i srednjozapadnoameričkoj SPC, započelo sa
prikupljanjem novca kako bi se pomogle ovdašnje prosrpske partije
koje, kako je planirano, bi trebalo da budu sve na jednoj listi.
Kasnije će se stvoriti front - koalicija ,,Za budućnost Crne Gore“,
koju će suštinski predvoditi mitropolit Amfilohije.
Plan je bio široko postavljen - da se svrgavanjem vlasti u
Podgorici, te promjenom crnogorske državne politike, omogući
stvaranje ,,srpskog sveta“, omeđavanjem trougla Banjaluka – Beograd
– Podgorica kao dominantno srpskog političkog prostora, koji će,
naravno, biti naslonjen na pravoslavlje i geopolitički zaštićen
Rusijom Vladimira Putina.
Prozapadna Crna Gora, članica NATO, ključna je smetnja ostvarenju
tog plana, a Milo Đukanović, ,,kao igrač Zapada“ najveći je problem
koji treba ukloniti.
Milomir Stepić, viši naučni savjetnik Instituta za politiku iz
Beograda, partnerske organizacije ruskog Instituta za strateške
studije, tada je sažeo suštinske razloge ataka na Crnu Goru.
- Crna Gora je NATO tvorevina koja je posljednji otpor izlasku na
mora koja okružuju Balkan, posljednji ventil kuda Srbi – a to znači
i Rusi – mogu imati pristup Sredozemlju - kaže Stepić i naglašava
da, ako Crna Gora ostane srpska i pravoslavna, ,,ona će pripadati
civilizaciji čiji je centar u Rusiji“.
Bilo je jasno da velikosrpski projekat direktno ugrožava postojanje
nezavisne Crne Gore i Crnogoraca. Bilo je i očigledno da vlast koju
je predvodio DPS Mila Đukanovića, da Vlada na čijem je čelu bio
Duško Marković, da crnogorske bezbjednosne strukture, nijesu umjele,
željele ili znale da Crnu Goru odbrane. Mnogi su unutar crnogorske
vlasti tada sa potcjenjivanjem gledali na javne planove srpskog
ekstremističkog istoričara Aleksandra Rakovića, na otvorene
prijetnje ,,Zavjetnika“ koje kontroliše srpska BIA... Okoštala
trodecenijska vlast nije osjetila opasnost koja se nadvila nad Crnom
Gorom.
Nakon izbora 30. avgusta, projekat, benigno nazvan ,,Ne damo
svetinje“, konačno je preformulisan u ,,srpski svet“ i postao je dio
političkog programa nove vlasti.
Ritualno noćno postizborno cjelivanje nosioca liste ,,Za budućnost
Crne Gore“ Zdravka Krivokapića i mitropolita Crkve Srbije Amfilohija
Rista Radovića bio je obred inicijacije: sjenka ,,srpskog sveta“
prekrila je Crnu Goru.
Gotovo sve što je radila ,,apostolska“ vlada, podržana od građanskog
pokreta Ura na čelu sa Dritanom Abazovićem, vodilo je podvrgavanju
Crne Gore pravilima ,,srpskog sveta“.
Naravno, sve je bilo podređenima interesima države Srbije i državne
Crkve Srbije. Vlada Crne Gore, bez odluke Vlade (!), naložila je
Upravi za katastar da nasilno prepiše Cetinjski manastir u
vlasništvo Crkve Srbije; Vlada Crne Gore je brzopotezno odobrila
gradnju dva nova hrama SPC u Budvi i na Žabljaku!?
I nije čudo što je premijer Krivokapić, koji sat prije nego što će
biti smijenjen, donio uredbu o prijemu u crnogorsko državljanstvo
bez prethodnih uslova, stvarajući tako okvir za demografsku
pravoslavnu ekspanziju, pravljenje armije novih državljana, Srba i
Rusa, koji bi Crnu Goru trebalo da zacementiraju u ram ,,srpskog
sveta“.
Ako u bliskoj budućnosti i bude formirana vlast koja će štititi
crnogorske nacionalne interese biće potrebne godine i upornost da
Crnu Goru izvuče iz ralja ,,srpskog sveta“.
RASTURANJE ANB-a
Kao dio plana razaranja Crne Gore bilo je – urušavanje bezbjednosnog
sektora. Agencija za nacionalnu bezbjednost i Vojska Crne Gore bili
su najvažnije karike koje je trebalo slomiti i preoblikovati.
Prije nego što će postati prvi čovjek ANB-a, najprije kao vršilac
dužnosti a kasnije i kao direktor Agencije, kotorski advokat Dejan
Vukšić nije bio eksponiran u javnosti. Njegovo ime se uglavnom
provlačilo kroz izvještaje crne hronike medija, kao pravnog
zastupnika nekih istaknutih članova mafijaških klanova. Kasnije će
se pokazati da je bio i advokat nekih interesantnih osoba iz Rusije,
nekadašnjih pripadnika ruskih službi koji su, ,,iz penzije“ počeli
da trguju nekretnine po Crnoj Gori, uglavnom na Primorju.
U političku orbitu ga je izbacio litijaški pokret i, posebno,
prijateljstvo sa popom Crkve Srbije Mijajlom Backovićem, veteranom
63. niške padobranske brigade i, kako će se ispostaviti, osnivačem
nekih srpskih ekstremističkih bratstava i udruženja poput
,,Miholjskog zbora“.
Na izborima 2020. godine Vukšić je bio nosilac liste ,,Za budućnost
Kotora“ i kasnije je, nakon izborne pobjede, izabran za predsjednika
Skupštine opštine Kotor.
Ispostaviće se da je Vukšić imao znatno veće ambicije od političkog
aktivizma na lokalnom nivou. Zahvaljujući podršci Crkve Srbije,
odobrenju prosrpskog Demokratskog fronta i njihovih mentora iz
Beograda, premijer Zdravko Krivokapić je predložio advokata Vukšića
za vršioca dužnosti direktora Agencije za nacionalnu bezbjednost.
Nekoliko mjeseci kasnije Vukšić je imenovan za direktora Agencije
iako je time kršen Zakon o Agenciji za nacionalnu bezbjednost koji
ne dozvoljava da se na čelnu funkciju u ANB-u izabere politički
aktivista.
Naravno, Vladi stvorenoj u Ostrogu nije smetao taj ,,nebitni“
zakonski detalj, a ni iskusnom pravniku Dejanu Vukšiću da prihvati
novi angažman, koji je, mora se priznati, sa velikim žarom prihvatio
i posla se latio.
Prvi potez Dejana Vukšića bio je ovladavanje nad agentima ANB-a koji
su služili bivšem direktoru i bivšoj Đukanovićevoj vlasti. To je
rađeno planski - počelo je sa sporadičnim ,,ispaljivanjem afera“,
poput one o spaljivanju dokumentacije na Žabljaku koja se
ispostavila kao – lažna informacija. A onda je krenula afera o
prisluškivanju specijalnog državnog tužioca, koja je imala istinitu
osnovu. I koja je poslužila Vukšiću da pridobije na svoju stranu dio
agenata koji su služili staroj vlasti i da ih, ,,kao pokajnike“
upotrijebi za – podređivanje ANB-a srpskoj BIA!
U tekstovima Pobjede identifikovani su brojni preletači, koji su
nekad pratili srpske ekstremističke organizacije, a potom se brzo
prilagodili novim zadacima i počeli da uhode – ,,ekstremne
Crnogorce“. Pobjeda je u serijalu tekstova razotkrila, prije i
poslije dešavanja 4. i 5. septembra na Cetinju, kako je funkcionisao
taj mehanizam.
Osim što su davali bitne operativne podatke, važni funkcioneri BIA
su Vukšića savjetovali i o pravcima akcije u borbi protiv patriota,
komita i drugih ,,crnogorskih ekstremista“, kako to vole da kažu
vlasti u Beogradu i Podgorici.
ANB je i bukvalno, za nekoliko mjeseci, praktično postala
ekspozitura srpske službe. I nije slučajnost, tvrde izvori Pobjede,
što je lično Dejan Vukšić svojevremeno razotkrio imena i prezimena
operativaca CIA i ANB-a članovima skupštinskog Odbora za
bezbjednost. Bila je to ,,pokazna vježba“ za razbijanje ANB-a.
Srpski izvori našeg lista ističu da je tokom čestih boravaka u
Beogradu Vukšić uspostavio odličnu saradnju sa Markom Parezanovićem,
načelnikom Uprave za bezbjednost BIA, osobe od povjerenja
predsjednika Srbije Aleksandra Vučića. Na terenu, u Crnoj Gori,
prema navodima Pobjedinih izvora, za koordinaciju je zadužen Mićo
Rogović, savjetnik u Ambasadi Srbije u Podgorici, moćni poslanik
SNS-a, koji je veza između vrha ANB-a i vrha BIA.
Združene aktivnosti ANB-a i BIA najbolje su se očitale 4. i 5.
septembra na Cetinju, ali i nakon toga. Prema saznanjima Pobjede, na
jednoj od sjednica skupštinskog Odbora za odbranu i bezbjednost
lično je direktor ANB-a Dejan Vukšić dao članovima Odbora
informaciju da je više od 35 bezbjednosno interesantnih osoba bilo,
još od 3. septembra, pod okriljem sveštenika Crkve Srbije u
Cetinjskom manastiru.
Kako je onda moguće da – više od tri mjeseca nakon dramatičnih
dešavanja na Cetinju – istraga crnogorskog bezbjednosnog sektora
,,tapka u mjestu“, da se ne otkriva identitet sumnjivih lica, niti
veze osoba sa kriminalnim miljeom sa pojedinim policijskim
službenicima?
Ćutanje bezbjednosnog sektora je, očito, neka vrsta ,,mrtve straže“
da se ne sazna istina. Ali ne samo o dramatičnim dešavanjima na
Cetinju - obrazac djelovanja ANB-a, od kada je Dejan Vukšić postao
njen čelni čovjek, je potpuno razotkriven. I jasno je ANB je
,,preprogramiran“ da ne služi za zaštitu nacionalnih interesa Crne
Gore.
RAZBIJANJE MINISTARSTVA ODBRANE I VOJNE BEZBJEDNOSTI
Kada je Zdravko Krivokapić 5. decembra 2020. godine izgovarao tekst
premijerske zakletve, u pozadini su se dvije novopečene ministarke –
Vesna Bratić i Olivera Injac brzo prekstile, moleći se da sve prođe
kako treba.
Ko zna što su mislile, ali ministarka odbrane Injac svojski je
prionula na posao i vrlo brzo je postalo jasno što su joj bile prave
namjere. Za 14 mjeseci ministarka odbrane je vrlo detaljno
razgradila sistem. Dojučerašnja profesorica na UDG, đe je jedan od
osnivača i Milo Đukanović, počela je sa brzopoteznim izmjenama
rukovodećeg kadra, kako bi potpuno izmijenila strukturu – ali i
političku profilaciju – vrha MO.
I, mora se priznati, sve je to tiha ministarka radila predano. Ali
ne i pametno - gotovo da nije bilo važnije odluke o imenovanju koja
je bila zakonita ili Ustavna. Počev od postavljenja penzionisanog
zastavnika Miodraga Jokanovića na mjesto u obavještajnom sektoru,
imenovanja aktivnog oficira, potpukovnika Veljka Mališića, za
državnog sekretara, bez prethodne odluke Savjeta za odbranu...
Najviše spornih poteza ministarka Injac je povukla u namjeri da
,,reorganizuje“ Obavještajno-bezbjednosni direktorat, centar za
prikupljanje i razmjenu svih klasifikovanih podataka saradnje sa
NATO. Imenovanje majora Radula Čovića i Ivice Simonovića na
rukovodeća mjesta u OBD-u, bez ozbiljnih bezbjednosnih provjera -
koje bi eliminisale makar majora Čovića zbog kompromitacije tajnih
podataka NATO – teško se može ocijeniti kao nesnalaženje neiskusne
ministarke.
Tim prije što je ministarka Injac tada imala jasno upozorenje od
vršioca dužnosti direktora OBD-a Aleksandra Šaranovića, iskusnog
obavještajca sa značajnim konekcijama u bezbjednosnim strukturama
Alijanse. To što je Šaranović pokušao da se ,,miješa u svoj posao“
okarakterisano je kao veliki njegov grijeh, pa je uslijedila odmazda
- Šaranoviću je 12. marta državna sekretarka Sandra Bulatović
naredila pod prijetnjom vojne policije (!) da napušti kancelariju i
kasnije zabranila ulaz u zgradu Ministarstva odbrane u Ulici Jovana
Tomaševića.
O svim ovim aktivnostima ministarke Injac Pobjeda je pisala, ali
nije bilo reakcije iz države. Čak ni kada je naš list razotkrio
aferu Simijanović, vezama američko-srpskog špijuna sa
potpredsjednikom Vlade Dritanom Abazovićem i mešetarenjima oko
nabavke oružja za Ministarstvo odbrane.
A onda je počelo inventarisanje nezakonitih radnji vrha MO. Kako je
Pobjeda pisala, nekadašnji direktor Direktorata za ljudske resurse
Mihail Volkov podnio je 23. marta 2021. krivičnu prijavu Specijalnom
državnom tužilaštvu kojom je teretio Injac za zloupotrebu položaja
zbog nezakonitog zapošljavanja vojnog penzionera Miodraga Jokanovića
i njegovog postavljanja u Obavještajno-bezbjednosni direktorat.
Samo dvadesetak dana kasnije, 13. aprila, kako je opet jedina
izvijestila Pobjeda, Mihailo Volkov je Specijalnom državnom
tužilaštvu podnio još jednu krivičnu prijavu protiv ministarke
odbrane Olivere Injac, tereteći je opet za zloupotrebu položaja
prilikom postavljenja pukovnika Veljka Mališića.
Nije to bio kraj: nakon dvije krivične prijave uslijedila je i nova
– u aferi ,,kadeti“ , kada je ministarka Injac diskriminisala
kandidata Marka Mitrovića i spriječila mladog momka da ispuni svoj
životni san i školuje se za pilota na Vazduhopolovnoj akademiji
,,Ikaron“ u Atini.
Zahtjevom za skidanje imuniteta koji je Specijalno državno
tužilaštvo uputilo Skupštini Crne Gore, potvrđena je osnovanost
krivičnih prijava koje je protiv ministarke odbrane Injac podnio
nekadašnji direktor Direktorata za ljudske resurse Mihail Volkov.
To je samo dio tamnog mozaika u biografiji Olivere Injac kao
ministarke odbrane Pokazalo se da je sistem urušen, a ugled Vojske
srozan: skandal sa obezbjeđivanjem makedonskih vojnika u Kolašinu, o
čemu je Pobjeda izvijestila, izazvao je podozrenje crnogorskih
partnera iz NATO. Osim vanredne inspekcije obavještajnih NATO
eksperata iz sektora bezbjednosti (NOS), počeli su zvaničnim
kanalima da pristižu brojna pitanja iz Brisela, ali i iz
obavještajnih krugova velikih zapadnih sila.
Nesnalaženje, slučajne greške ili namjera? O tome će odlučiti
crnogorsko pravosuđe, uskoro. Jedno je izvjesno - Olivera Injac
imala je razrađen sistem za rušenje sistema u Vojsci Crne Gore. |
